De bergen. Ze fascineren mij. Ze maken ontzag in mij los. Ik vind ze prachtig. Met sneeuw of zonder sneeuw. Maar dankzij de onvoorspelbaarheid vind ik ze ook spannend. Daarmee doel ik met name op de hoogtes. Tijdens mijn rondwandeling langs de Kreuzjoch in Zillertal kwam die angst voor hoogte duidelijk naar voren. Ik wandelde toen voor het eerst over een bergkam. Een toffe belevenis, maar dat ging echt niet zomaar. Zoals ik tegen een vriendin zei: ik kwam, had angst, huilde, zag en overwon. Vandaag deel ik mijn ervaring met je.
Wandeling Melchboden – Kreuzjoch – Rastkogelhütte
Het was 8 september. Prachtig weer. Een blauwe lucht met hier en daar een wolk. Het was rond de 19 graden en de zon scheen volop. De weersomstandigheden konden wat mij betreft door voor ‘Kaiserwetter’. Zo’n dag. Een perfecte dag om de Zillertaler Höhenstrasse te rijden én bovenop een wandeling te maken: naar de Kreuzjoch en langs de Rastkogelhütte weer terug. We parkeerden onze auto bij Jausenstation Melchboden. Dit was het startpunt voor de wandeling die in het Zillertal boekje van Kompass als favoriet stond aangemerkt:
- Start- en eindpunt: Jausenstation Melchboden op 2020 meter
- 9,1 km lang (incl. heen en terug naar de Kraxentrager top)
- Duur 2:45 uur
- 400 hoogtemeters
- Moeilijkheidsgraad: rood
Wandelschoenen aan en gaan. Ik ging er zelf met enige spanning in. Want in het eerder benoemde boekje had ik gelezen dat ‘vastberadenheid’ en ‘hoofd voor hoogtes’ handig zijn bij deze wandeling. En dat er smallere paden aan te pas komen. Als iemand die soms verstijfd door hoogte en smalle paden eng vindt, zorgde dat voor spanning.
Maar we gingen. Mijn kuiten werden gelijk op de proef gesteld, want je gaat direct de hoogte in: in 0,5 kilometer stegen we 50 meter. We liepen die eerste meters over een grindpad. Smal, maar goed begaanbaar. We waren nauwelijks een halve kilometer verder en de spanning die ik voelde, verschoof steeds meer richting angst. Aan de hand van Wilco’s woorden maakte ik een mantra: “Dit is een goed pad, het weer is goed, alles komt goed.” Terwijl ik deze woorden hardop uitsprak, gingen we door. Gestaag.
Rond de 0,7 km gingen de smalle paden over in een steilere, rotsige route met aan beide zijden hellingen. Een bergkam. Ik begon aan de eerste meters van dit pad, maar merkte dat ik steeds krampachtiger begon te doen. Mijn lichaam kromp bij elke stap verder ineen. Het was angst die de boventoon voerde.
De mantra hielp niet meer. De gedachten in mijn hoofd waren niet meer te stoppen. “Wat als ik uitglijd? Wat als ik mijn evenwicht niet kan bewaren? Jeetje wat is dit hoog en steil. Kan hier een helikopter landen als het fout gaat? Hoe ver zou je doorrollen als je hier valt? Wat er gaat er nog komen? Waar ben ik mee bezig. Ik wil weg hier, ik wil naar het dal!”. Ik snauwde tegen Wilco – die deze route zonder spanning of ongemak liep – dat hij rustig aan moest doen. Dat hij niet te snel moest gaan en op me moest wachten. Ook vroeg ik me hardop af waar ik eigenlijk mee bezig was. Je moet je voorstellen dat het rechtop lopen inmiddels plaatsgemaakt had voor klauteren. Ik durfde geen stap meer te verzetten zonder me vast te klampen aan een rots.
Je hoeft geen angst voor de bergen te hebben, alleen respect.
“Ik verstijfde compleet”
Na 0,8 km voelde ik de tranen opkomen: ik wilde dolgraag de top bereiken, maar vond het zo verschrikkelijk eng. Het feit dat ik niet wist wat er komen ging, hielp daar niet bij mee. Op een willekeurig punt verstijfde ik compleet. Toen ik ging zitten biggelden de tranen over mijn wangen heen. Dat is wat angst met mij doet: het maakt me nors en verdrietig. Wilco troostte me. Daar zat ik dan: huilend op een route waar anderen me met gemak passeerden.
Toen Wilco geruststellende woorden had gesproken en ik in mijn hoofd weer aanstalten maakte om verder te gaan, stopte er een voorbijganger. De beste man vroeg in het Duits of alles goed ging. “Ich habe Angst”, zei ik. Inmiddels kon er een klein glimlachje vanaf. Wilco voegde daar aan toe dat ik wel vaker in de bergen had gewandeld, maar nog nooit over een bergkam. Toen sprak de vriendelijke voorbijganger de volgende woorden: “Du musst keine angst vor den Bergen haben, nur respekt”. Die woorden kwamen precies op het goede moment.
Vastberadenheid made me do it
De grootste schrik voorbij zetten we onze wandeling voort. Toen ik het stukje rots waar ik zo bang voor was over was, ging het oké. Of ik opeens geen angst meer had? Natuurlijk wel. Maar ik was vastberaden om deze route te lopen. Dus gingen we verder. Wilco gaf aan dat er nog één stuk was dat steiler zou worden. Maar met mijn mantra’s kon ik dit. Ik ging dit gewoon doen.
Voordat we de top bereikten, moesten we nog over een deel waar staalkabels langs het ‘wandelpad’ waren bevestigd. Ik vind rotsblokken geen wandelpad, vandaar ‘wandelpad’. Het laatste steile stuk klimmen. Bij het zien van die staalkabels, bedacht ik gelijk een groot rood uitroepteken. Daar is gevaar! Maar ik deed het toch. En wat Wilco zei bracht me geruststelling: die staalkabels zitten daar alleen om het je makkelijker te maken. Zonder al te veel gedoe lukt het.
Inmiddels had ik al een glim opgevangen van het kruis op de top. Dat gaf de moed voor de laatste meters. Ik zette stapte over het rotsblok, het plateau op. En daar was het: het kruis. Op zoveel manieren is het kruis een teken. Maar op dat moment was het het teken dat ik de top had bereikt. Het voelde als een overwinning. Alsof niemand me nog wat kon afnemen. En alsof ik alle angsten kwijt was geraakt op het pad dat achter mij lag. Zoveel lichter voelde ik me. Het was bevrijdend.
Wilco liep nog even omhoog naar de Kraxentrager. Ik had er behoefte aan om even te rusten en wachtte op hem. Het afdalen volgde. Gek genoeg vond ik dat veel minder eng. Het was hoogstens wat zwaarder voor mijn bovenbenen, maar eng? Nee. We liepen nog zo’n 4 kilometer en eindigden weer bij het startpunt. I freakin’ did it!
